Carpon Budak

DISUNATAN

 

            Ku: Pipin Dasripin

 

            “Pah, ayeuna disepitan téh?" Fikri nanya ka bapana. Harita téh wanci subuh, kakara hudang manehna teh.

            Bapana neuteup seukeut ka Fikri, aya rasa kagagas ngadéngé budakna nanya kitu téh.

            "Insya Alloh énjing kasep!" Bapana ngawalon bari ngusapan sirah  Fikri pinuh ku rasa deudeuh.

            "Kapan ayeuna adik dibagi rapot pah, saur papah adik disepitanana tos dibagi rapot?" Fikri nanya deui ka bapana pinuh ku panasaran. Fikri téh kakara kelas 1 SD. Rencanana rék disunatan geus dibagi rapot semester 1.

            "Pami ayeuna disepitan, saha nu badé nyandak rapot atuh kasép?" Bapana nanya deui. Fikri nyéréngéh, kahartieun meureun...  

            Kasampak di klinik sunat geus pinuh ku nu rék disunatan jeung jalma nu nganteurna. Untung wé bapana Fikri, daptarna ti sababaraha poéeun deui kana waktuna. Kacipta lamun daptar ngadadak teuing kabagéan kasabaraha. Cacak daptar saméméhna Fikri kabagéan giliran ka lima harita téh.

            Acan dimimitian waktu Fikri, jeung keluargana anjog ka éta klinik. Sok sanajan geus daptar saméméhna tapi kudu daptar ulang. Nya harita Fikri dibarengan ku bapana daptar ulang.

            Teu kungsi lila, perawat ngageroan ngaran-ngaran budak nu rék disunatan. Harita ngaran Fikri gé kasebut da limaan-limaan. Fikri asup nuturkeun budak séjén nu sarua rék disunatan.

            Indungna neuteup Fikri semu salempang. Lantaran, kolot-kolotna teu meunang asup. Rasa hariwang, salempang pabaur jadi hiji. Antukna cimatana murubut maseuhan pipina.  

            Rada lila ogé, Fikri di jero rohangan tempat disunatan téh. Indungna teu daék cicing, bulak balik kana panto mimiti Fikri asup. Gék diuk deui dina korsi tempat diukna nu tadi. Elékésékéng katempona téh. Diukna teu daék cicing. Rét deui… rét deui kana panto. Teu muka kénéh waé. Jung nangtung, terus muru panto jalan barudak muru ruangan tempat disunatan.

            Bapana Fikri, ngan ukur bisa nempokeun kalakuan pamajikanana teh, bari haté mah teu kendat-kendat ngadu’a ka Alloh, mugia budakna lancar disunatanana teu aya halangan harungan.

            Barang bray téh panto muka, séréngéh Fikri seuri teu aya riuk-riuk rasa nyeri. Geus disarung, teu buligir. Gancang dirawu, dipangku ku bapana, disun taarna, terus dibawa ka na mobil. Indungna teu kuateun, murubut cisocana, cisoca kabungah nu jadi indung nénjo budakna disunatan. Bari babayar téh cisocana terus murubut maseuhan pipina.

            “Dik, nyeri teu?” Lanceukna nanya waktu geus aya na mobil.

            “Teu, Ka. Adik mah kan pemberani!” cenah, bari seuri.

            Teu karasa, cimata bapana ngeclak, cimata kabungah. Bapana bungah geus nohonan kawajiban salaku bapa, nyunatan budakna nu bungsu. Da ngan dua budakna téh, duanana lalaki.

            “Alhamdulillah, Gusti.....” gerentes haténa.***

 

 

Singaparna, 2 Pebruari 2020